• dyskomfort i napięcie lewego oka i skroni,
• rozmazywanie się świateł i napisów na znakach drogowych po zmroku,
• ból głowy i oka lewego podczas wizyt w supermarkecie i podczas obrotów w tańcu
• senność po przeczytaniu kilku stron tekstu
• trudność z odczytywaniem z projektora nawet z niewielkiej odległości.

U pacjentki przeprowadzono dokładne badanie wzroku. Przede wszystkim zostały skorygowane okulary, gdyż okazało się, że pomimo regularnego badania wzroku, okulary były źle dobrane. Oprócz krótkowzroczności, która była już stwierdzona wcześniej, u pacjentki wykryto astygmatyzm oraz inne zaburzenia.

U pacjentki optometrysta w trakcie badania rozpoznał 3 zaburzenia widzenia obuocznego i akomodacji wpływające na codzienne funkcjonowanie:

• exoforia
• niedostateczna konwergencja
• niesprawna akomodacja

Problem 3 jest tożsamy z problem 2. Z tego powodu dotyczy oka niedominującego, które przy dłuższej pracy nie uczestniczy w widzeniu.

Na początku omówmy pokrótce, czym jest wergencja i akomodacja:

• wergencja – rozłączne ustawienie oczu. Ustawienie oczu w przeciwstawnych kierunkach. Mamy tylko 2 takie ruchy: konwergencja (zbieżne ustawienie oczu np. podczas czytania- ruch „do nosa”) i dywergencja (rozbieżne ustawienie oczu- pojawia się podczas przerzucenia oczu z książki na dal)
• akomodacja – zwiększenie mocy układu optycznego w celu wyostrzenia obrazu z bliska. Odbywa się to poprzez napięcie mięśnia rzęskowego, rozluźnienie więzadeł zinna i zmianę kształtu soczewki wewnątrzgałkowej.

• triada bliży – oba te elementy są ze sobą połaczone ze względu na pobudzenie tym samym nerwem czaszkowym (III). W związku z tym istnieje pojęcie triady bliży. Podczas chęci obserwacji czegoś blisko dochodzi do pobudzenia n. III oraz: spięcia akomodacji, zbieżnego ustawienia oczu, zwężeniu źrenicy.

  W związku z tym wpływając na akomodację wpływamy na wergencję i odwrotnie – jest to podstawą terapeutyzowania tych elementów.

U naszej pacjentki występuje exoforia, czyli zez ukryty w kierunku doskroniowym. W sytuacji zmęczenia, wysiłku, choroby lub zamyślenia organizm nie jest w stanie utrzymać obu oczu w przywiedzeniu co skutkuje puszczeniem i odpływem oka (niedominującego) w kierunku skroni. W celu zabezpieczenia przed dwojeniem obrazu uruchamiane jest tłumienie, w związku z tym pacjentka jedynie czuje dyskomfort lub “dziwne napięcie” płynące ze swojego układu wzrokowego. Wyniki pacjentki po pomiarach wykraczały poza normę wiekową do dali i do bliży.

Pacjentka wykonywała ćwiczenia przez 3 miesiące co tydzień ze specjalistą (około 40 minut) oraz codziennie w domu po 15 minut. Kolejno nastąpiło stopniowe wygaszenie ćwiczeń w domu (zmniejszenie ich częstotliwości). Ćwiczenia polegały m.in. na wykorzystaniu specjalnych soczewek i flipperów do czytania, wyostrzaniu koralików na sznurku Brocka, odczytywaniu liter z przedmiotu będącego w ruchu i zbliżającego się do oczu (piłka), łączeniu obrazków w całość z użyciem specjalnych okularów i znajdowaniu na nich różnych elementów.